poważna rozmowa...

Nie wiem od czego zacząć tyle myśli w mojej głowie. Zacznę może od tego, że sytuacja jest już opanowana. Wczoraj z R. rozmawialiśmy dość długo na ten temat. Rozmowa przekształciła się w wylewanie żali i tego co mnie gnębi.
Dowiedziałam się wczoraj, że jego mama myśli, że ja go wykorzystuje i chodzi mi tylko o jego kasę. Jeszcze się dowiedziałam, że mało mnie znają i smutno jej z tego powodu a no i najważniejsze, że podobno specjalnie nie szukam pracy, bo wygodnie mi w domu siedzieć i nic nie robić. Kiedy to usłyszałam zrobiło mi się bardzo smutno, a łzy same leciały po policzkach...R. mnie uspokajał, że ona tak myśli, bo mnie mało zna i dlatego, ale to nie jest powód żeby wysuwać takie wnioski. Jak ja mam do nich chodzić jak ona ma o mnie takie zdanie? Przecież pewnie wiedziała, że R. mi wszystko powiem chociaż i tak trzymał to w tajemnicy przede mną jakieś 2 tygodnie. Nie chciał mnie martwić. Jak zaczęliśmy na ten temat rozmawiać to tama puściła, tama żali i tego co mnie denerwuje. Głównie chodzi mi o życie z wzjg i walka z anemią, która jest jak walka z wiatrakami. Ktoś może pomyśleć nie użalaj się na sobą, ale ja się nie użalam po prostu fakt, że nigdy nie będę zdrowa, że nie będę mogła zjeść i napić się pewnych rzeczy mnie wykańcza...Ten kto jest zdrowy tego nie zrozumie. Ja się boje cokolwiek jeść i nie mam apetytu, bo wiem, że to i tak nic nie da, bo może jedzenie się przyjąć albo nie i znowu wyląduje w wc. Jak tu się cieszyć z życia? Jeszcze ta anemia z którą walczę już pół roku i nic to nie daję. Tak się zastanawiam czy jest sens walczyć dalej? Brać leki i robić badania? Czy jest w tym sens? Co z tego, że znowu wezmę jakieś tam przepisane żelazo przez lekarza jak i tak okaże się, że nie pomogło, a wydam tylko pieniądze. Jednak wczoraj po rozmowie z R. postanowiłam, że powalczę. Jutro idę do lekarza rodzinnego po skierowanie na badania krwi: morfologia, żelazo i zrobię też tarczyce. Jak odbiorę wyniki i będą kiepskie to zmienię lekarkę na najlepszą jaka jest  w przychodni i zobaczymy co ona powie. Jest jeszcze jedno wyjście, może powinnam iść do hematologa. Może on coś zrobi w tej kwestii. Przy mojej chorobie utrata wagi i anemia są bardzo częste niestety i jedyne co można zrobić to chyba brać jakieś suplementy diety no i dbać o dietę. Wiecie na co mam ochotę? Mam ochotę iść na imprezę całonocną potańczyć i się napić tak aby zapomnieć o tych wszystkich troskach i problemach.
Z innej beczki kolega mojego R. pracuje w pewnej firmie i może mi załatwić pracę. Dzisiaj albo jutro ma mi przynieść dokumenty do wypełnienia i zobaczymy co z tego będzie. Staram się być dobrej myśli.
Wypłakałam się wczoraj i to porządnie ale boje się, że mój mnie zostawi, że uwierzy mamie albo stwierdzi, że nie jestem mu potrzebna i mnie zostawi. Oczywiście R. pierwsze co powiedział, że gadam głupoty, że on mnie kocha i mnie nie zostawi, ale muszę się wziąć w garść zacząć bardziej się rozglądać za pracą, a na pewno się uda. Tylko jak on to powiedział nie mogę za dużo myśleć o tym wszystkim, bo przez to się denerwuje i stresuje a to nie jest dla mnie dobre. Rozpisałam się trochę ale musiałam to z siebie wyrzucić. Wszystko już jest pod kontrolą. Humor dopisuje tylko szkoda, że R. ma popołudniówki. Ja sobie znajdę zajęcie jakieś na pewno. Jutro jadę do urzędu pracy i pochodzę po jeleniej poskładam cv.